Jeanette (73): Leven tussen strijd en hoop
Jeannette, geboren in Friesland in 1952, woont momenteel al tientallen jaren in Enschede. Haar levensverhaal is er een van transitie, verlies, veerkracht en langzaam hervonden verbinding. In een openhartig gesprek deelt zij haar ervaringen, haar worstelingen en haar kracht om steeds weer door te gaan.
Jeannette groeide op in Friesland en woonde daar tot haar 32e. Toen begon haar leven ingrijpend te veranderen. Rond 1984-1987 zette ze een belangrijke stap: haar transitie van man naar vrouw. Destijds heette dat nog transseksueel zijn, een term die zij zelf wat ouderwets vindt. Tegenwoordig is dit vervangen door de meer omvattende term transgender.
“Het was een moeilijke tijd,” vertelt Jeannette. “Ik verloor mijn werk en mijn gezin viel uit elkaar, doordat ik in transitie ging.” Haar kinderen waren toen nog jong, negen en elf jaar oud. Die periode markeerde het begin van een eenzame strijd, waarin ze te maken kreeg met afwijzing en isolement.
Verlies en vriendschap in Almelo
Na Friesland verhuisde Jeannette naar Almelo, waar ze iemand ontmoette die ook transgender was, van vrouw naar man. Hoewel het nooit een romantische relatie werd, bouwden ze een sterke vriendschap op. “Die vriendschap was heel waardevol, maar het eindigde helaas toen diegene in 2014 zelfmoord pleegde,” vertelt ze met pijn in haar stem. De impact van deze gebeurtenis is groot geweest, maar ze benadrukt ook de complexiteit van mentale gezondheid binnen de transgendergemeenschap.
In 1988 begon Jeannette met psychotherapie in Enschede, waar ze intern bij Mediant verbleef. Die periode was zwaar en confronterend. “Ik voelde me vaak heel eenzaam,” zegt ze. De therapie hielp haar om beter om te gaan met haar emoties, haar boosheid en haar somberheid. Ze omschrijft hoe ze soms volledig is doorgeslagen van verdriet en frustratie. Een heftige ervaring die haar op de rand van wanhoop bracht.
Toch vond ze ook steun in kleine dingen: een vrouwengroep, dieren, muziek en de tuin. Deze elementen geven haar dagelijks houvast en troost. Ook de ambulante begeleiding die ze momenteel krijgt vanuit Mediant, beschrijft ze als een fijne ondersteuning.
De relatie met haar kinderen en familie
Na jaren zonder contact, heeft Jeannette in het voorjaar van 2025 haar kinderen weer gezien. “Dat was best bijzonder, na zo’n lange tijd,” vertelt ze voorzichtig. Haar kinderen, inmiddels volwassen, vonden het moeilijk om haar situatie te begrijpen toen ze op de middelbare school zaten. Dit maakte de afstand tussen hen groot. Ondanks de recente ontmoeting is het contact weer verstild. Het is onzeker hoe de toekomst eruitziet.
De relatie met haar familie blijft moeizaam. De afwijzing en het gebrek aan acceptatie wegen nog steeds zwaar, en Jeannette ervaart daardoor soms onzekerheid over haar eigen identiteit, ondanks haar jarenlange transitie.
Kracht vinden in kleine dingen en doorzettingsvermogen
Ondanks alles wat ze heeft meegemaakt, straalt Jeannette een opmerkelijke veerkracht uit. “Ik probeer elke dag opnieuw in mezelf te geloven,” zegt ze. Het geloof in wie ze is, blijft soms moeilijk. Oude gedachten en de pijnlijke afwijzing door de buitenwereld en familie steken nog steeds de kop op. Maar haar mantra is helder: “Je moet in jezelf blijven geloven, anders doe ik het ook niet.”
Wat haar helpt om de dagen door te komen, zijn haar vrienden, haar dieren, haar vrijwilligerswerk in een heemtuin, en de eenvoudige momenten van rust in haar tuin met een kop koffie.
Advies voor anderen in transitie
Voor mensen die dezelfde weg bewandelen, heeft Jeannette een belangrijke boodschap: “Probeer er echt achter te staan, geloof in jezelf. Dat is de basis. Het is niet altijd makkelijk, maar het is de moeite waard.”
Haar verhaal laat zien dat het leven voor transgender personen vaak met veel obstakels gepaard gaat, maar ook dat er ruimte is voor hoop, groei en contact. Door haar openheid draagt ze bij aan begrip en acceptatie, en inspireert ze anderen om door te zetten.