Meike (27): sterker na haar herseninfarct
Drie jaar geleden stond het leven van Meike volledig op zijn kop. Op haar 24e kreeg ze een herseninfarct. “Ik werd wakker met hevige hoofdpijn en een deel van mijn zicht was weg. Omdat ik daarvoor vaker oogmigraine had, dacht ik dat het wel vanzelf over zou gaan. Maar in het ziekenhuis bleek dat ik een beroerte had gehad,” vertelt Meike.
Het infarct werd veroorzaakt door een aangeboren hartafwijking. Voor veel mensen levert dit nooit problemen op, maar bij Meike leidde het tot een bloedpropje in haar hersenen. De gevolgen waren groot: ze verloor bijna de helft van haar zicht, kreeg hersenletsel en heeft sindsdien last van overprikkeling, vermoeidheid en geheugenproblemen. “In het begin durfde ik niet eens alleen naar buiten. Ik voelde me onzeker en moest opnieuw leren omgaan met mijn beperkingen.”
Hulp en nieuwe balans vinden
Gelukkig stond Meike er niet alleen voor. Met psychologische begeleiding leerde ze stap voor stap haar emoties en de nieuwe situatie beter te begrijpen en accepteren. Ook kreeg ze steun van stichting Bartiméus, die mensen met een visuele beperking helpt. Via hen kreeg ze een speciale bril die laat zien hoe zij de wereld ervaart. “Door die bril kan mijn omgeving zien wat ik mis in mijn gezichtsveld. Dat gaf niet alleen meer begrip, maar hielp mij ook om beter uit te leggen wat er precies aan de hand is.”
Naast de praktische hulpmiddelen was ook steun uit haar omgeving onmisbaar. “Mijn vrienden en familie waren er altijd voor me. Dat gaf me de kracht om door te zetten, ook op momenten dat ik het zwaar had.”
Langzaam vond Meike weer haar weg. Bij de gemeente Hengelo kreeg ze de kans om te re-integreren en in haar eigen tempo weer te werken. Inmiddels heeft ze daar een contract met uren die precies aansluiten bij wat zij aankan. “Het voelt heel waardevol om weer mee te draaien en bij te dragen, zonder dat ik over mijn grenzen heen ga,” vertelt ze.
Ook sociaal durft ze weer meer. Festivals en feestjes probeert ze rustig op te bouwen, met voldoende rust eromheen. “Ik weet nu dat ik altijd rekening moet houden met mijn energie en mijn zicht. Maar dat betekent niet dat ik niks meer kan. Integendeel: ik geniet juist extra van de momenten dat het lukt.”
Ontspanning en hobby’s
Ondanks haar visuele beperking leest Meike graag. “Ik lees veel, ook al is dat best tegenstrijdig doordat ik nu slechtziend ben. Maar het werkt voor mij ontspannend en kan mij soms even uit de realiteit halen. Maar ook lezen moet ik niet te lang doen, daar kan ik ook weer overprikkeld door raken doordat ik zo gefocust aan het lezen ben.”
“Verder hou ik ook van lekker rustig een serie kijken. Dit werkt voor mij wel prettig om even tot rust te komen na bijvoorbeeld een ochtend werken.”
Ze probeert haar dagen goed te plannen en te doseren. “Veel kan nog, maar met mate en plannen. Ik vind het erg leuk om in huis bezig te zijn met klusjes zoals schilderen, niet dat mijn vriend hier altijd blij mee is. Maar heerlijk alleen of samen met muziek op rustig schilderen en klussen in huis, kan ik ook plezier uithalen.”
Daarnaast heeft ze nog een hobby die ze zelf omschrijft als ‘oma-achtig’: “Hahaha, ik heb ook nog een oma-achtige hobby en dat is haken. Lekker oubollig, maar is ook wel weer leuk en ontspannend.”
Praktische aanpassingen in het dagelijks leven
Sommige taken die eerder vanzelf gingen, kosten nu meer energie. “Wat voorheen makkelijker ging was het schoonmaken. Nu moet ik het schoonmaken wat opsplitsen en verdelen over een aantal dagen. Een hele dag schoonmaken is niet meer te doen, en als ik dit wel doe dan merk ik dat de volgende dag ook weer.”
Boodschappen doet ze met aanpassingen: “Boodschappen doe ik wel gewoon in de winkel. Als ik merk dat ik een goede dag heb, doe ik op de fiets de boodschappen en probeer ik niet al te veel en te zwaar te halen (werkt niet altijd helaas, haha). De hele grote boodschappen en zware spullen doe ik dan met de auto met mijn vriend of samen met mijn moeder. Op deze manier is het wel goed vol te houden, maar op slechte dagen moet ik geen boodschappen doen.”
Autorijden is helaas niet meer mogelijk. “In het begin durfde ik niet alleen met de trein, en nu ben ik weer helemaal vrij en ga ik gewoon met de trein, fiets of lopend. Dus bijna alles doe ik gewoon, alleen dan net op een andere manier of met een andere planning eromheen.”
Onzichtbare strijd
Toch was het niet alleen voor Meike zelf zwaar. Ook haar omgeving moest wennen aan de nieuwe realiteit. “Omdat je aan de buitenkant niks ziet, denken veel mensen dat er niet zoveel aan de hand is. Maar als ik naar een verjaardag ga, houd ik dat maximaal twee uur vol. Daarna moet ik echt gaan liggen, anders raak ik compleet overprikkeld. Dat begrijpt niet iedereen.”
“Wat ik nu pas echt besef, is hoeveel steun ik aan mijn vriendinnen heb gehad. Ze zijn altijd gebleven, ook toen het moeilijk werd. Hun aanwezigheid en begrip hebben me enorm geholpen om mijn weg weer terug te vinden. Ik ben dankbaar dat ze er nog steeds voor me zijn.”
Meike kijkt inmiddels anders naar het leven. “Het klinkt cliché, maar na mijn infarct ben ik kleine dingen veel meer gaan waarderen. Ik heb geleerd dat niet alles perfect hoeft en dat genieten soms gewoon in heel simpele dingen zit. Ondanks alles voel ik me sterker dan ooit.”