“Als geen ander weet ik hoe het is om te worstelen met een eetstoornis. Ik weet uit eigen ervaring dat het doodeng is om in behandeling te gaan, om tegen de eetstoornis in te gaan, terwijl dat juist hetgene is wat voor jou bekend en veilig terrein lijkt te zijn. Ik ken het gevoel van schaamte, de paniek, de wil om te herstellen en de angst die dat met zich meebrengt.
Ik weet hoe het is om te proberen jezelf staande te houden in de maatschappij terwijl het eigenlijk niet gaat, maar ik weet ook hoe het is om van volledige zorg terug te moeten keren in die maatschappij. Toen ik eenmaal de weg van herstel bewandelde liep ik tegen allerlei moeilijkheden aan. Angst, motivatiedips, onbegrip, vooroordelen, de vraag hoe ik de dagen door zou komen, de vraag of ik ooit weer plezier aan het leven zou gaan beleven, wat ik wilde, waar ik voldoening uit zou kunnen halen. Ik vond het fijn wanneer ik hierover kon praten met mensen, maar soms voelde het zo eenzaam. Veel mensen die me wilden helpen, maar soms sloegen ze de plank volledig mis. Het contact met lotgenoten bood herkenning, hoop en kracht. Zij wisten precies wat ik voelde, maar alleen lotgenotencontact was niet genoeg. Ik had ook professionele hulp nodig, die ik zocht bij BalanZ. De kracht van die behandeling zat hem voor mij in het vertrouwen dat ik er vond. De persoonlijke benadering van hen naar mij toe, het gevoel serieus genomen te worden en het vertrouwen dat ik van hen kreeg, gaven mij vertrouwen in en hen en in mijn eigen herstel. Dit, in combinatie met het contact met lotgenoten, gaf mij hoop, moed en kracht.
Nu ik zelf ervaringswerker ben bij BalanZ hoop ik aan de zijde te mogen staan van de cliënt. Ik wéét immers wat het is om een eetstoornis te hebben (gehad) en tegen welke obstakels je aan kunt lopen tijdens behandeling en herstel. Als ervaringswerker bij BalanZ hoop ik een brug te bouwen tussen cliënten en hulpverleners om de zorg nog beter te laten aansluiten bij de beleving van de cliënt.”